19 listopada 1872 roku, w parafii pw. Św. Michała Archanioła w Oksywiu małżeństwo zawierali: dwudziestoośmioletni Anton Kostrach z Mechelinek i osiemnastoletnia Marianna Kaletha z Pierwoszyna. Zakładali rodzinę, której Pan Bóg obficie pobłogosławił potomstwem. W ich domu przyszły też na świat dwie siostry zakonne – elżbietanki. Dzieci urodziło się im siedemnaścioro: August (ur. 9.10.1873 - zmarł jako dziecko 11.02.1885), Johann (ur. 12.11.1874 - zmarł jako dziecko 03.01.1875), Paul Franz (ur. 7.10.1875), Agatha Elisabeth (ur. 17.08.1877 - zmarła jako dziecko 07.01.1880), Rosalia (ur. 28.02.1879), Augustina (ur. 5.05.1880), Juliana (ur. 14.12.1881), Helena Martha (ur. 29.09.1883) – późniejsza elżbietanka - s. Berthilia, Maria Anna (ur. 17.05.1885 - zmarła jako dziecko 22.09.1886), bliźniacy: Joseph Antoni i Francisca Magdalena (ur. 28.02.1887), Mathilda Thecla (ur. 17.08.1888), Leo Victor (ur. 8.03.1887 - zmarł jako dziecko 19.03.1890), Josephus (ur. 19.03.1891), Johanna Clara (ur. 9.10.1892 - zmarła jako dziecko 25.08.1894), Martha Agnes (06.03.1894 - zmarła jako dziecko 18.03.1894) i Albert (06.03.1896 - zmarł jako dziecko 21.03.1896). Tak więc Matylda była dwunastym z kolei dzieckiem swoich rodziców. Do chrztu przyniesiono ją do rodzinnej parafii w Oksywiu, ochrzczono dwojgiem imion: Mathilda Thecla, a na chrzestnych wybrano Daniela Ichalz i Marię Kaletha. W księgach metrykalnych i późniejszych dokumentach zakonnych zapisano, że ojciec rodziny – Anton, był właścicielem gospodarstwa. Nie mogło być łatwo tak wielodzietnej rodzinie, w której dzieci rodziły się prawie rok po roku. Dzieci wymagały ciągłej opieki, a gospodarka – ciągłej pracy. Matylda wzrastała w domu zaprawionym w pracy i głęboko wierzącym w Bożą pomoc i opatrzność. Kolejne sakramenty, to jest pierwszą spowiedż i Komunię świętą oraz bierzmowanie Matylda przyjmowała w rodzinnej, oksywskiej parafii. Kiedy miała zaledwie 3 lata w Mostach oddano do użytku nowy budynek szkoły. Do niej w późniejszy latach, uczęszczała Matylda, podobnie jak wszystkie pozostałe dzieci z Mechelinek i Mostów. Ukończyła 8 lat szkoły podstawowej. Nie wiemy, jak zrodziło się powołanie u Matyldy. Być może Pan Bóg za narzędzie wykorzystał jej pięć lat starszą siostrę – Helenę, która trzy lata wcześniej podjęła decyzję o wstąpieniu do zgromadzenia sióstr elżbietanek.
Próg domu zakonnego Matylda przekroczyła 4 listopada 1911 roku. Wstąpiła do Zgromadzenia, które powstało zaledwie 70 lat wcześniej, a oficjalnie zaistniało w przestrzeni kanoniczno – prawnej 52 lata wcześniej. Było to więc Zgromadzenie młode, wciąż się rozwijające. Proces kształtowania się regularnego życia zakonnego w Zgromadzeniu został zakończony z chwilą ostatecznego zatwierdzenia Konstytucji w dniu 6 kwietnia 1924 r, kiedy już Matyldzie mijał 13 rok pobytu we wspólnocie sióstr. Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety stało się wówczas pełnoprawnym zgromadzeniem zakonnym na prawie papieskim.
Jakie zadania spełniały siostry elżbietanki? W miarę wzrostu liczebnego Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety rozszerzało zakres swej działalności. Jak wynika ze sprawozdań, oprócz prowadzonej konsekwentnie ambulatoryjnej pielęgnacji chorych, siostry pełniły obowiązki sanitariuszek w lazaretach wojskowych, zwłaszcza w latach wojen. Otaczały troską biedne i zaniedbane rodziny. A ponieważ były to najczęściej rodziny wielodzietne, siostry roztaczały także opiekę nad dziećmi, które były najbardziej zagrożone skutkami braku odpowiednich warunków życia. Konieczność rozwinięcia działalności opiekuńczej nad dziećmi stawała się jeszcze bardziej wyrazista w odniesieniu do dzieci osieroconych w wyniku licznych wówczas wojen i epidemii. Stąd już w zaraniu Zgromadzenia obok pierwotnego celu szczegółowego, jakim była terenowa pielęgnacja chorych, opieka nad dzieckiem stała się równie ważnym zadaniem Wspólnoty Sióstr św. Elżbiety.
Kiedy Matylda wstępowała do Zgromadzenia generalną przełożoną sióstr była Matka M. Lamberta Fleischer. Pod koniec jej urzędowania, w roku 1920 Zgromadzenie liczyło ponad 3300 sióstr w 392 domach zakonnych.
Matylda była więc jedną z wielu zakonnic cicho i pokornie posługujących w kolejnych domach zakonnych. Zanim jednak została posłana do posługi, odbyła obowiązkową formację. 17 czerwca 1915 roku złożyła pierwsze śluby zakonne, które później ponawiała, aby 26 czerwca 1924 roku złożyć profesję wieczystą. W Zgromadzeniu otrzymała imię zakonne s. Maria Rogatilla. Dodać należy, że w roku 1924, w Berlinie Siostra Rogatilla ukończyła też państwowy kurs pielęgniarstwa.
Była posyłana do pracy w kolejnych domach zakonnych. Posługiwała w domu znajdującym się w Berlin Frankfurter Alee. Dom ten został wybudowany w roku 1910. Służył jako internat dla kobiet, internat dla ludzi pracy i dom starców. Posiadał dużą kaplicę, w której wikariusz pobliskiej parafii pw. św. Mikołaja odprawiał nabożeństwa. Poza ambulatoryjną pracą pielęgniarską i przedszkolem siostry prowadziły tu szkołę z internatem dla kobiet. W czasie I wojny światowej w szpitalach pracowało pięć sióstr. Po wojnie filia założyła również dom starców i ambulatorium. Siostry pracowały też w jadłodajni dla ubogich, prowadziły dom starców na 78 osób i przedszkole z 86 dziećmi.
Kolejnym miejscem posługi s. M. Rogatilli była miejscowość Tütz. Tu elżbietanki posługiwały podejmując pracę w dwóch szpitalach: pw. św. Józefa (od roku 1920) oraz pw. św. Elżbiety (od roku 1929).
Kolejnym miejscem pracy s. M. Rogatilli był Berlin. Najpierw posługiwała w dzielnicy Wilmersdorf. Siostry były w Wilmersdorfie od 1900 roku. Pracowały w opiece ambulatoryjnej i prowadziły przedszkole. Po II wojnie światowej prowadziły też dom starców św. Ludwika, aż do jego zamknięcia w 1986 roku. Ostatnie lata życia s. M. Rogatilla spędziła w klasztorze Berlin-Schlachtensee. Placówka ta służyła Zgromadzeniu, jako dom rekreacji i dom starości oraz dom rekolekcyjny.
Siostra M. Rogatilla Matylda Kostrach zmarła dnia 20 września 1969 roku w Berlin-Schlachtensee, przeżywszy 81 lat, w tym 58 lat w Zgromadzeniu. Pochowana została w miejscu pochówku sióstr elżbietanek w Berlinie. W dokumentach Zgromadzenia zachował się załączony na zdjęciu nekrolog po śmierci s. Rogatilli.
